Η άνω κοιλάδα του Περμησσού, η Κοιλάδα των Μουσών, όπως έχει επικρατήσει, περιβάλλεται δυτικά από τις ανατολικές καταπτώσεις του Ελικώνα, βόρεια από τα υψώματα Κουρσάρα και Πυργάκι, καθώς και τις καταπτώσεις του Χριστού (Σανίδα), ανατολικά από τα υψώματα του Παλιοβορού και νότια από το Μαραντάλι. 
Σκαρίφημα Κοιλάδας
Στο σκαρίφημα, που είναι βασισμένο στο παλιό σχέδιο των ανασκαφών τού Jamot, καθώς και στο σκίτσο του Roux (BCH 1954), φαίνεται η περιοχή της Άσκρης και του Ελικωνίου άλσους των μουσών. Ό δρόμος ανεβαίνει από την Άσκρη (Παναγία ή Παλαιοπαναγιά), από όπου είναι προσιτή ή κοιλάδα των μουσών. Το πλησιέστερο στην Άσκρη εμφανές ερείπιο είναι ο μεσαιωνικός πύργος σε λόφο, όχι δυσπρόσιτο, δεξιά του δρόμου και σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από την Άσκρη. Η θέση αυτή επικράτησε να ταυτίζεται με τον Κερησσό, τον οποίο όμως οι βοιωτικές παραδόσεις και ένας παλιός δελφικός χρησμός, αναφερόμενος από τον Παυσανία (14,3), παρουσιάζουν ως πολύ δυσπρόσιτη θέση που είχε σώσει άλλοτε όλους τους Βοιωτούς. Η μόνη θέση της περιοχής με τα γνωρίσματα αυτά είναι ο κωνικός λόφος που θεωρείται ως ακρόπολη της Άσκρης και που πραγματικά μπορεί να είχε χρησιμεύσει ως ακρόπολη της παλιάς αυτής πολίχνης, της οποίας πάντως οι κάτοικοι ήταν εγκατεστημένοι χαμηλά, στην κοιλάδα των μουσών. Ο δρόμος προχωρεί, ελαφρά ανηφορικά, κατά μήκος της μακράς και στενής κοιλάδας με τη στεγνή συνήθως κατά τους θερινούς μήνες κοίτη του Περμησσού μέχρι το άλσος των μουσών που ήταν στο δυτικό πέρας της κοιλάδας. Οι κορυφές του Ελικώνα Μαραντάλι και Ζαγαράς κλείνουν την κοιλάδα των μουσών αντίστοιχα στα νότια και στα δυτικά. Στα βόρεια την κλείνει το πετρώδες ύψωμα Πυργάκι με την από παντού ορατή πετρώδη κορυφή της ακρόπολης της Άσκρης (τον αρχαίο πύργο), που ο Παυσανίας λέει πως ήταν το μόνο αξιόλογο ερείπιο της Άσκρης, το διατηρούμενο επί των ημερών του. Το τοπίο της κοιλάδας των μουσών, σε μήκος τεσσάρων περίπου χιλιομέτρων, είναι ειδυλλιακό, κατάφυτο από παντοειδή δέντρα, με πλήθος πηγών στις πλαγιές του ποταμιού και πλήθος ρυακιών με διαυγές νερό. Οι πολυάριθμες αυτές πηγές κάνουν το έδαφος της κοιλάδας πολύ γόνιμο, κυρίως για την καλλιέργεια της αμπέλου.
Στη γύρω περιοχή, και γενικά σε όλη την κοιλάδα του Περμησσού, υπάρχουν αρκετά εξωκλήσια, τα περισσότερα ερημωμένα, για την οικοδόμηση των οποίων χρησιμοποιήθηκε άφθονο αρχαίο υλικό, που προερχόταν από τα μνημεία και τα γλυπτά που κοσμούσαν την περιοχή της κοιλάδας ως το ιερό των Μουσών. Τα ονόματα όμως των θέσεων από τις άλλοτε εκκλησίες διατηρούνται στη θέση των περισσότερων έχουν γίνει χτιστά προσκυνητάρια για τους ίδιους αγίους, προς τιμήν των οποίων υπήρχαν άλλοτε εκκλησίες. Πολλές πήγες υπάρχουν στα περισσότερα κτήματα με λίγο νερό, κυρίως κατά τους χειμερινούς και ανοιξιάτικους μήνες. Στο πέρας της στενής και μακράς κοιλάδας ήταν το θέατρο που έμοιαζε σαν να κατείχε τη θέση της σφενδόνης ενός πολύ επιμήκους σταδίου. Ως εκεί το έδαφος είναι μαλακό και εύφορο, ενώ πάνω από το κοίλο τού θεάτρου αρχίζει ή πετρώδης περιοχή της κορυφής του Ελικώνα. Στην αρχαιότητα ολόκληρη ή επιμήκης αυτή κοιλάδα ήταν δασωμένη και τα νερά αφθονότερα.
