Όπως είδαμε, από την πρώτη οθωμανική περίοδο το μέλι ήταν ένα από τα βασικά προϊόντα του χωριού, με τις 192 κυψέλες του 1570. Από τότε, κάποιοι Παλαιοπαναγαίοι, παράλληλα με τις άλλες αγροτικές τους εργασίες, ασχολούνταν και με τη μελισσοκομία. Η Κοιλάδα των Μουσών πάντοτε προσφερόταν για την εκτροφή μελισσών και τούτο διότι ο σκιερός Περμησσός διατηρεί λουλούδια από πολύ νωρίς την άνοιξη μέχρι και αργά το φθινόπωρο, υπάρχει επίσης αρκετό θυμάρι και ο Ελικώνας είναι γεμάτος έλατα. Το μέλι δε που παράγεται είναι άριστο (θυμαρίσιο, από έλατο ή ανοιξιάτικο).
Το 1930 – 1955 οι αδελφοί Αχιλλέας και Στυλιανός Σταμάτης είχαν γύρω στις εκατό κυψέλες. Αν υπολογίσουμε σε άλλες τόσες των λοιπών μελισσοκόμων, έχουμε διακόσιες κυψέλες, όσες περίπου υπήρχαν και κατά την μεγάλη ακμή της Παναγιάς του 1570. Αυτή πρέπει να ήταν η καλύτερη εποχή για τους μελισσοκόμους.
Μέχρι τη δεκαετία του 1960, το ελαιόλαδο, το κρέας και το μέλι είχαν την ίδια περίπου τιμή. Τώρα όλες αυτές οι ισορροπίες έχουν ανατραπεί. Παρόλα αυτά οι μελισσοκόμοι είναι ελάχιστοι. Τούτο πιθανόν να οφείλεται στην αλλαγή του τρόπου ζωής. Έτσι μια τέχνη που διαδιδόταν από πατέρα σε παιδί τείνει να εκλείψει. Σήμερα μελισσοκόμοι είναι ο Φώτιος Ανδρέου, ο Σωτήριος Χρήστου και ο Νικόλαος Κωνσταντίνου.